پرورش آبزیان (انواع ماهی و میگو) به روش بیوفلاک:
روش های مختلفی از استخرهای پرورشی تا سیستم های باز چرخش مجدد می توانند بمنظور پرورش آبزیان در آبهای شور مورد استفاده قرار می گیرند. استفاده از هر کدام از این روش ها بستگی به شرایط و ویژگی های منطقه مورد بهره برداری و میزان سرمایه گذاری تولید کننده دارد. من در
متداول ترین سیستم های مورد استفاده برای پرورش ماهی کپور، تیلاپیا و میگو سیستم های مدار بسته (RAS) و تکنولوژی بیوفلوک (BFT) می باشند.
هدف اصلی در یک سیستم مدار بسته بالا بردن تراکم ماهی یا میگو و استفاده مجدد از آب می باشد که باید توسط صافی های فیزیکی و نیز تبدیل آمونیاک به نیتریت و نیترات مورد استفاده قرار گیرد. در انین سیستم امکان تصفیه طولانی مدت آب استخر وجود ندارد و تعویض آب ضروری خواهد بود مگر از باکتری ها، جلبک ها و گیاهان در پالایش آب استفاده شود.
از این رو صنعت بیوفلاک ایجاد گردید که نقاط ضعف سیستم های متراکم را مرتفع می سازد. توسعه صنعت آبزی پروری آلودگی های زیست محیطی را در سال های اخیر به دنبال داشته است و در نتیجه توجه به مدیریت و نوع سیستم پرورشی که با محیط زیست سازگار باشد کاملاً ضروری است. علاوه بر این، گسترش آبزی پروری به دلیل محدودیت اراضی مناسب و همچنین وابستگی بالا به آرد و روغن ماهی به عنوان مواد مهم تشکیل دهنده خوراک آبزیان پرورشی، آبزی پروری تجاری را با مشکلات زیادی مواجه کرده است. زیرا هزینه های خوراک حداقل ۵۰٪ از کل هزینه های آبزی پروری را که عمدتاً به هزینه های پروتئین موجود در جیره های تجاری مربوط می شود تشکیل می دهد. استفاده از فناوری های جدید مثل پرورش متراکم آبزیان در سیستم های مدار بسته نقش بسزایی در بالابردن راندامان تولید آنها داشته است. با بکارگیری این سیستم ها میزان تعویض روزانه آب تا حدود یک درصد حجم آب استخرهای پرورشی کاهش یافته است. تلاش تکنولوژی بیوفلاک در جهت کاهش تعویض آب استخرهای پرورشی تا حد صفر در آبزی پروری، هدفی است که محققان به دنبال آن هستند که در کنار آن ارزش افزوده بیوفلاک در جهت کاهش غذای مصرفی نیز کاملا چشم گیر می باشد.
